TEKSTY

Zatrzymana jakby w zamyśleniu, lekkim odchyleniu głowy, w stuleniu drobnych ramion, z poczuciem tęsknoty i melancholii, z poczuciem upływającego czasu, w błogim komforcie intymności, zamgleniu, oddaleniu, by już za moment, by już za chwilę wyjść naprzeciw codzienności… I znów kolejny poranek, przez uchylone okno do salonu modrzewiowego dworku wpadają blade promienie późnoletniego słońca. Czuć temperaturę i ruch powietrza… Już po śniadaniu, już po sufletach, omletach, bułeczkach, tościkach, już po pierwszej kawie. Już kapelusz na głowie, w koronkowych rękawiczkach delikatne smukłe dłonie, na nogach buciki, dopięte guziki, już chęć, już czas, już pora… Chce się wyjść i oswajać świat tonący w ciepłych żółciach, głębokich pomarańczach, delikatnych różach, nasyconych fioletach. Świat w przydomowym ogrodzie. A może dzisiaj wybrać się trochę dalej, może wyjść od frontu i udać się dróżką przez las, potem przez łąkę, mostek, aż do wioski, gdzie domy drewniane, kryte strzechą stodoły, gdzie stada kur, gęsi i indyków… W drgającym powietrzu unosi się zapach polnych kwiatów i aromatycznych ziół, buczenie owadów i śpiewy ptaków. Zza rzeki, od wsi dochodzi mocno spóźnione pianie koguta, szczekanie psów, parskanie koni, skrzypienie bram i turkot kół drabiniastych wozów, na których zwożone będzie z pola siano. Słychać też różne głosy – krzyki, nawoływania, śmiechy mężczyzn, tęskne śpiewy kobiet, a nawet czyjąś cichą modlitwę… Nad łąką i wsią, nad dróżką przez las i nad drewnianym mostkiem na rzece, zaczyna złocić się słońce… Biały kryształ snuje delikatną, chłodną mgiełkę, łapie blade promienie, rozświetla to co ukryte…